Leksykon broni
Idź do strony 1, 2 Następny

mati

Leksykon broni i wyposażenia

mati

kbk wz96 "Beryl"

Historia konstrukcji

Po decyzji o standaryzacji kalibrów z armiami NATO podjęto prace nad nowym karabinem i karabinkiem. Oparto się na konstrukcji karabinu wz. 88 i karabinka wz. 89. Podstawową różnicą była zmiana kalibru z 5,45 na 5,56 mm. Zmieniono także konstrukcję kolby składanej. Badania serii prototypowej odbyły się na przełomie 1995 i 1996. W 1997 nowy karabin i karabinek zostały przyjęte do uzbrojenia jako "5,56 mm karabinek szturmowy kbs wz. 96" i "5,56 mm karabinek krótki wz. 96" (zgodnie z polską nomenklaturą wojskową broń strzelająca nabojem pośrednim jest zawsze określana jako karabinek). Do broni opracowano podstawę umożliwiającą montaż celowników:
PCS-6 - noktowizyjny nocny
CK-3 - kolimatorowy
LKA-4 - optyczny
CWL-1 - optyczny połączony ze wskaźnikiem laserowym

Największą wadą nowo opracowanych karabinów okazało się przystosowanie tylko do standardu amunicyjnego (amunicja 5,56 x 45 mm NATO). Zarówno magazynki jak i podstawawa celownika optycznego nie są zgodne z natowskimi standardami.

Według nieoficjalnych informacji z Ministerstwa Obrony Narodowej, w roku 2002 za każdy egzemplarz karabinu szturmowego wz. 96 Beryl płacono około 600 USD. Według wielu opinii była to cena zawyżona o około 30%, w tym samym czasie jeden egzemplarz karabinu HK G36 z mechanicznymi przyrządami celowniczymi kosztował około 800 USD.

W 2004 roku zaprezentowano nowy karabin wz. 2004, będący modernizacją karabinu wz. 96.

Wersje
-karabin wz. 96 Beryl - wersja standardowa
- zestaw składający się z karabinu wz. 96 i granatnika podwieszanego "Pallad"
-karabinek wz. 96 Mini-Beryl - wersja z lufą skróconą do 235 mm. Zakres zmian w stosunku do karabinu jest identyczny jak w przypadku karabinka wz. 89 (nowe urządzenie wylotowe i podstawa celownika). Dla karabinka wz. 96 opracowano krótszy, 20-nabojowy magazynek. W 2005 na zamówienie Żandarmerii Wojskowej powstała nieco zmodyfikowana odmiana Mini Beryla, w której zmienił się m.in. zespół suwadła z tłokiem, uniwersalna szyna montażowa MIL-STD-1913, przekrój rury gazowej, urządzenie wylotowe, dodano chwyt przedni z zespołem szyn montażowych i osłony cieplne.
-karabin wz. 2004 - wersja powstała w efekcie doświadczeń irackich. Łoże karabinu wyposażono w przedni chwyt pistoletowy (ułatwiający długotrwałe noszenie broni w rękach w czasie pieszego patrolowania). Po bokach łoża pojawiły się krótkie szyny Picatinny (zgodne ze standardem NATO), na których można montować oświetlenie taktyczne i wskaźniki laserowe. Nową konstrukcję ma także podstawa umieszczona nad pokrywą komory zamkowej. Jest ona także zgodna ze standardem NATO. Egzemplarze karabinu wz. 2004 prezentowane jako uzbrojenie IV zmiany polskiego kontyngentu w Iraku miały zamocowane na tej szynie celowniki holograficzne EOTech 552. Karabin posiada nową kolbę składaną o regulowanej długości. Skonstruowano także nowe magazynki z przeźroczystego tworzywa sztucznego.
-Beryl IPSC - zaprezentowana w 2003 wersja samopowtarzalna, przeznaczona na rynek cywilny.
Beryl Commando - opracowany w 2006 roku prototyp z lufą długosci 375 mm (z urządzeniem wylotowym 406 mm)

Opis konstrukcji

Karabin wz. 96 Beryl jest indywidualną bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o wykorzystanie energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór lufy. Ryglowanie przez obrót zamka w lewo (dwa rygle). Mechanizm spustowy z ogranicznikiem długości serii umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym, seriami trzystrzałowymi i ogniem ciągłym. Przełącznik rodzaju ognia po lewej stronie broni. Oddzielna dźwignia bezpiecznika po po prawej stronie komory zamkowej. Zasilanie z dwurzędowych magazynków łukowych o pojemności 30 naboi (możliwość użycia magazynków 20-nabojowych). Otwarte przyrządy celownicze składają się z muszki i celownika krzywkowego (ze szczerbiną) o nastawach od 100 do 1000 metrów, nastawa bojowa "S" odpowiada nastawie 440 m. Przyrządy celownicze wyposażone w trytowe źródła światła (do strzelań nocnych). Kolba metalowa składana na prawą stronę komory zamkowej (możliwość strzelania z kolbą złożoną).

Państwo Polska
Producent Fabryka Broni "Łucznik"
Rodzaj karabin szturmowy
Historia
Prototypy 1995 - 1996
Produkcja seryjna 1997 - do chwili obecnej
Dane techniczne
Kaliber 5,56 mm
Nabój 5,56 x 45 mm
Magazynek 30 nab.
Wymiary
Długość 943/742 mm
Długość lufy 457 mm
Długość linii celowniczej 372 mm
Masa
broni 3,52/3,89 kg (z magazynkiem pustym/załadowanym)
Inne
Prędkość pocz. pocisku 920 m/s
Energia pocz. pocisku 1693 J
Szybkostrzelność teoretyczna 700 strz/min

mati

Pistolet maszynowy PM-84 Glauberyt

Pistolet maszynowy wz. 1984 Glauberyt - polski pistolet maszynowy wyprodukowany przez Fabrykę Broni "Łucznik" w Radomiu.

Prace nad bronią oznaczoną kryptonimem Glauberyt rozpoczęto na początku lat 70. w trzech niezależnie działających zespołach konstrukcyjnych: jeden z Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia w Zielonce oraz dwa z Ośrodka Badawczo-Rozwojowego w Radomiu. Po analizie porównawczej modeli pistoletów maszynowych przedstawionych przez poszczególne zespoły, do dalszych prac zakwalifikowano broń z Ośrodka Badawczo-Rozwojowego, oznaczoną początkowo R-75-I, a później R-81, skonstruowaną przez Ryszarda Chełmickiego, Janusza Chętkiewicza i Stanisława Brixa. W 1981 wyprodukowano partię pistoletów R-81, które poddano badaniom i próbom eksploatacyjnym. Po wprowadzeniu niewielkich poprawek konstrukcyjnych broń zakwalifikowano do produkcji seryjnej pod nazwą: 9 mm pistolet maszynowy wz. 1984 i przyjęto do uzbrojenia Wojska Polskiego. Zastąpił wprowadzony w połowie lat 60. pistolet maszynowy wz. 1963.

Do 2004 wyprodukowano ok. 50 tysięcy egzemplarzy pistoletów rodziny PM-84, używanych przez Wojsko Polskie (między innymi przez 1 PSK), Policję i Straż Graniczną. Oprócz Polski, PM-98 zostały zakupione przez Irak (3 tys. sztuk w 2004).

Wersje
PM-84 - Zasilany nabojem 9 mm x 18 9 x 18 mm Makarowa, w bardzo niewielkiej liczbie przyjęty do uzbrojenia Wojska Polskiego jako 9 mm pistolet maszynowy wz.1984 Glauberyt, nie produkowany na szeroką skalę. Celownik przerzutowy o czterech nastawach 75 m (przeziernik), 75, 150, 200 m
PM-84P - wersja PM-84 dostosowana do naboju 9 x 19 mm Parabellum (stąd litera P w nazwie) opracowana w Zakładach Metalowych ŁUCZNIK w Radomiu na przełomie 1991 i 1992, przyjęta do uzbrojenia Wojska Polskiego jako 9 mm pistolet maszynowy wz. 1984P Glauberyt w 1994. Wprowadzono w nim nową, dłuższą lufę, zlikwidowano gwint do mocowania tłumika dźwięku, zwiększono masę zamka, wzmocniono komorę zamkową oraz zmieniono kształt jej pokrywy. W celu ułatwienia przeładowania broni powiększono rękojeść do napinania zamka. Zmieniono również muszkę (ma możliwość regulacji w pionie) oraz celownik (regulacja w poziomie), wprowadzono cztery nastawy (75, 150 m (przeziernik), 75, 150 m (szczerbina)).
PM-84P - (odmiana policyjna) z jednoramiennym napinaczem zamka, zmienionymi przyrządami celowniczymi (muszka słupkowa zamiast stożkowej oraz celownik przerzutowy z nastawami na 75 m i 150 m - przeziernik i szczerbina), z kolbą pozbawioną podcięć oraz stopką na stałe przyspawaną do jej ramion. Zasilany nabojem 9 x 19 mm Parabellum.
PM-98 - wersja powstała na bazie PM-84P w oparciu o wymagania określone przez policję. Zastosowano w nim nową, sztywniejszą kolbę ze stałym, wyłożonym gumą trzewikiem, zamiast rozkładanego chwytu przedniego wprowadzono plastikowe łoże (mieszczące gniazdo do instalowania oświetlenia taktycznego lub laserowego wskaźnika celu). Zatrzask magazynka został przeniesiony do podstawy kabłąka języka spustowego, co wymusiło przekonstruowanie magazynka (na skutek czego magazynki PM-98/PM-98S oraz BRS-99 nie są wymienne z magazynkami PM-84P). Zasilany nabojem 9 x 19 mm Parabellum.
PM-98S - uproszczona odmiana PM-98, wyeliminowano w niej mechanizm opóźniacza, w wyniku czego nieznacznie wzrosła szybkostrzelność broni (do 770 strz./min). Zasilany nabojem 9 mm x 19 Parabellum.
BRS-99 - samopowtarzalna odmiana PM-98, przeznaczona na rynek cywilny. Zastosowano do niej dłuższą - 250-mm lufę, choć istnieje możliwość stosowania również standardowej z PM-98. Zasilany nabojem 9 mm x 19 Parabellum.
PM-06 - Odmiana PM-98 mająca szyny montażowe Picantinny (na pokrywie zamku, u góry), dźwignię bezpiecznika\przełącznika rodzaju ognia symetrycznie po obu stronach broni, teleskopową, wysuwana kolbę o regulowanej długości (czteropozycyjna). Broń ma mniejszy podrzut niż poprzednie warianty (z powodu liniowości układu)
PM-06S - Wariant PM-06S o zwiększonej szybkostrzelności (usunięty w stosunku do PM-06 opóźniacz powrotu zamka)

Rodzaj pistolet maszynowy
Kraj pochodzenia Polska
Historia
Prototypy lata 70. XX wieku
Produkcja seryjna ?? - do chwili obecnej
W uzbrojeniu 1984 - do chwili obecnej
Użycie bojowe
Użytkownicy Wojsko Polskie, Policja, armia iracka
Wersje patrz tekst
Wyprodukowano ??

pm-84p

brs-98

mati

Granatnik Pallad

Historia konstrukcji

W drugiej połowie lat sześćdziesiątych doc. dr inż. Józef Brodacki z Instytutu Mechaniki Precyzyjnej w Warszawie opracował koncepcję granatnika podlufowego z lufą gwintowaną. Oficjalne prace nad nową bronią rozpoczęto w 1968 roku w ramach programu o kryptonimie "Pallad". W skład zespołu konstrukcyjnego wchodzili Józef Brodacki, Bolesław Dawidowicz, Andrzej Ożogowski i Zdzisław Zapendowski. Miał być to dodatkowy środek ogniowy żołnierza na szczeblu drużyny piechoty, przeznaczony do zwalczania siły żywej, rażenia środków ogniowych i nie opancerzonych pojazdów przeciwnika.

W fazie projektu wstępnego rozpatrywano kilka wariantów granatnika, różniących się sposobem otwierania zamka. Ostatecznie wybrano układ ze stałą lufą i zamkiem odchylanym w dół. Jednocześnie z projektowaniem granatnika prowadzono prace nad amunicją. Pierwsze strzelanie z prototypowego egzemplarza wykonano w lutym 1970 roku. Następnie broń oznaczoną wstępnie jako granatnik wzór 1970 skierowano do próbnej eksploatacji w wybranych jednostkach. Po próbach w jednostkach przeprojektowano celownik i przyjęto broń do uzbrojenia jako "7,62 mm karabinek-granatnik wzór 1974".

Na początku lat osiemdziesiątych, opierając się na konstrukcji granatnika podlufowego, skonstruowano samodzielny granatnik wz. 1983. Zmiany w stosunku do granatnika podlufowego były niewielkie i w zasadzie polegały na dodaniu chwytu pistoletowego i składanej kolby z gumowym amortyzatorem.

Wersje
7,62 mm karabinek-granatnik wzór 1974 - zestaw składający się z granatnika "Pallad" i karabinu AKM
5,45 mm karabinek-granatnik wzór 1974 - zestaw składający się z granatnika "Pallad" i karabinu wz. 88 Tantal
5,56 mm karabinek-granatnik wzór 1974 - zestaw składający się z granatnika "Pallad" i karabinu wz. 96 Beryl
granatnik wzór 1983 - granatnik samodzielny z kolbą składaną (inne oznaczenie to "Pallad-D")

Opis konstrukcji

Granatnik "Pallad" jest jednostrzałową bronią przystosowaną do montażu pod lufą karabinu (wz.1974) lub samodzielną (wz. 1983). Granatnik wz. 1974 jest podwieszany do karabinka w dwóch punktach: z przodu za pomocą obejmy lufy granatnika i z tyłu za pomocą wspornika, który łaćzy granatnik ze specjalnym łożem karabinka.

Podstawowymi elementami broni są:
Lufa gwintowana wykonana z utwardzonego stopu aluminium i wkręcona na stałe w komorę zamkową
Zamek - odchylany, obracany na sworzniu i ryglowany w położeniu zamkniętym ryglem umieszczonym w komorze zamkowym.

Do napędu granatów wykorzystuje się dwukomorowy układ miotający. Granatnik wyposażony jest w mechanizm zabezpieczający przed przypadkowym strzałem.

Celownik jest umocowany na obejmie lufy, a głównym jego elementem jest tarcza nastawcza, w której jest osadzona muszka i szczerbinka. Na tarczy naniesione są dwie podziałki nastaw: jedna dla grupy torów płaskich (cele odkryte), druga - dla stromych (cele ukryte).

Pallad-d

5,45-mm karabinek-granatnik wz.1974 zdjęcie: Remigiusz Wilk

5,56-mm karabinek-granatnik wz.1974 zdjęcie: Remigiusz Wilk

mati

UKM-2000 - polski uniwersalny karabin maszynowy

Historia konstrukcji

W momencie przystąpienia Polski do NATO pojawił się problem przystosowania broni znajdującej się na uzbrojeniu Wojska Polskiego do standardowej amunicji natowskiej. Po wprowadzeniu do uzbrojenia karabinu szturmowego wz. 1996 (5,56×45 NATO), pistoletu WIST-94 i pistoletu maszynowego wz. 84 (9 x 19 mm NATO), postanowiono opracować nowy ukm. Konstrukcję oparto na sprawdzonym ukmie PK/PKS.

Podstawową zmianą była zmiana amunicji 7,62×54 mm R na natowską 7,62×51 mm i taśmy ciągłej na rozsypną natowską M13 (jej polskim odpowiednikiem jest taśma GSM-01). Nowa taśma i amunicja pozwoliły uprościć konstrukcję karabinu poprzez zastosowanie bezpośredniego dosyłania amunicji. Karabiny maszynowe systemu UKM-2000 mogą być używane na dotychczasowo używanych podstawach 6T5, a wersja pokładowa montowana w miejscu PKT. W 2000 roku powstały prototypy karabinów maszynowych UKM-2000P (standardowy ukm), UKM-2000D (wersja desantowa ze składaną kolbą) i UKM-2000C (pokładowy karabin maszynowy wyposażony w elektrospust). Badania kwalifikacyjne (państwowe) zakończono w 2001.

Obecnie UKM-2000 jest produkowany seryjnie i został wprowadzony do uzbrojenia Wojska Polskiego.

Opis konstrukcji

Uniwersalny karabin maszynowy UKM-2000 jest zespołową bronią samoczynną. Zasada działania oparta o odprowadzanie gazów prochowych przez boczny otwór w lufie. Ryglowanie przez obrót zamka. Mechanizm spustowy umożliwia tylko ogień ciągły. Zasilanie taśmowe (natowska taśma rozsypna M13). Jeśli karabin jest używany jako rkm, taśma o pojemności stu naboi jest przechowywana w blaszanej skrzynce amunicyjnej przyłączonej pod komorą zamkową broni (masa skrzynki z taśmą 3,9 kg) . Jako ckm karabin jest używany z taśmą o pojemności 200 naboi (skrzynka amunicyjna jest w takim przypadku ustawiana obok broni, masa skrzynki 8 kg). Karabin posiada lufę szybkowymienną, zakończoną szczelinowym tłumikiem płomienia. Przyrządy celownicze składają się z muszki stałej i nastawnego celownika krzywiznowego.

Państwo Polska
Producent Zakłady Mechaniczne "Tarnów" S.A.
Rodzaj uniwersalny karabin maszynowy
Obsługa 2 osoby
Historia
Prototypy 2000
Dane techniczne
Kaliber 7,62 mm
Nabój nabój 7,62 x 51 mm NATO
Taśma nabojowa rozsypna, M13
Wymiary
Długość 1203 mm (wersje P i D)
1098 mm (wersja C)
Długość lufy 547 mm (wersje P i D)
636 mm (UKM-2000C)
Masa
karabinu właściwego 8,4 kg (UKM-2000P)
8,9 kg (UKM-2000D)
10,7 kg (UKM-2000C)
lufy 2,25 kg (wersje P i D)
3,30 kg (UKM-2000C)
Inne
Prędkość pocz. pocisku 840 m/s (wersje P i D)
850 m/s (wersja C)
Szybkostrzelność teoretyczna 700-850 strz./min
Szybkostrzelność praktyczna 250 strz./min
Zasięg skuteczny 1500 m

ukm-2000d

ukm-2000p

mati

Karabinek wz. 88 Tantal

5,45 mm karabinek wz. 88 - polski karabin szturmowy opracowany w latach osiemdziesiątych (ponieważ broń strzela amunicją pośrednią, jest zgodnie z polską terminologią wojskową określana jako karabinek). Wycofany z uzbrojenia Wojska Polskiego.

Historia konstrukcji

W kilka lat po wprowadzeniu do uzbrojenia Armii Czerwonej 5,45 mm karabinu AK-74 broń na nową amunicją zaczęły wprowadzać do uzbrojenia inne kraje Układu Warszawskiego. Kupowały one licencję na radzieckie karabiny AK-74 i amunicję 5,45 x 39 mm. W Polsce postanowiono opracować odpowiedniki radzieckich konstrukcji (program "Cez" dotyczył amunicji 5,45 mm, program "Tantal" - skonstruowania nowego karabinu).

Podstawą do opracowania nowej konstrukcji były karabiny AKMS wz. 80 i "Lantan". Z pierwszego przejęto mechanizm spustowy wyposażony w ogranicznik długości serii, z drugiego wyniki prac studyjnych nad balistyką broni strzelającej amunicją małokalibrową. W nowym karabinie oznaczonym jako wz. 81 starano się w jak największym stopniu wykorzystać podzespoły AKM. Nowy karabin przystosowano do wystrzeliwania granatów nasadkowych. Ponieważ stara kolba składana była zbyt słaba, aby wytrzymać miotanie granatów, karabin wyposażono w kolbę wzorowaną na kolbie MPiKMS-72 (produkowana w NRD wersja AKM). Nowa kolba jest zamienna z kolbą stałą od AKM (identyczny jest sposób montażu).

Prace nad nową bronią zostały zawieszone w drugiej połowie 1981 roku, ale kontynuowano program "Cez". W roku 1983 wyprodukowano pierwszą partię próbną amunicji 5,45 x 39 mm. Program "Tantal" reaktywowano w 1985 roku. Nowe założenia taktyczno-techniczne wymagały broni o masie nie większej niż 3,5 kg, o gabarytach nie większych niż AKMS. Partię prototypową karabinów wz. 81 badano w 1986 roku. Broń nie została przyjęta do uzbrojenia. Powodem były zbyt duże wymiary karabinu z kolbą złożoną (broń nie pasowała do uchwytów transportowych w wozach bojowych). Problemem też był magazynek. Do karabinu wz. 81 można było podpiąć magazynek karabinu AK-47 (z amunicją 7,62 x 39 mm), natomiast nie pasował do niego magazynek AK-74 (z amunicją 5,45 x 39 mm). Mogło to z jednej strony powodować omyłki, a z drugiej strony utrudniać zaopatrzenie jednostek Układu Warszawskiego w czasie wojny.

Karabin przeprojektowano. Suwadło zmieniono na zamienne z suwadłem AK-74, skrócono komorę zamkową. Broń przystosowano do zasilania magazynkami od AK-74. W pierwszej połowie 1988 roku odbyły się ponowne próby. Nowy karabin porównywano z AKMS i AK-74. Po wprowadzeniu drobnych poprawek rozpoczęto produkcję karabinu. Po badaniach eksploatacyjnych w 1990 roku broń przyjęto w 1991 roku do uzbrojenia jako 5,45 mm karabinek wz. 1988 (kbk wz. 8 Cool

.

Już po wprowadzeniu do uzbrojenia karabin lekko zmodernizowano. Zmieniono konstrukcję mechanizmu uderzeniowego, wprowadzono nowe łoże (wzorowane na łożu AK-74M). Opracowano także skróconą wersję broni karabinek (subkarabinek) wz. 89 Onyks. Część wyprodukowanych karabinów wz. 88 przystosowano do montażu celownika noktowizyjnego (wspornik z lewej strony komory zamkowej). Wyprodukowano ok. 20-25 tys. karabinów. Produkcję karabinów wz. 88 zakończono w 1994 roku po podjęciu decyzji o zastąpieniu amunicji 5,45 x 39 mm amunicją 5,56 x 45 NATO. Do nowej amunicji skonstruowano nowy karabin wz. 96 Beryl. Wyprodukowane karabiny wz. 88 sukcesywnie wycofywano z uzbrojenia. Ostatnią uzbrojoną w nie jednostką był polski kontyngent wojsk ONZ na Wzgórzach Golan. Po wycofaniu z uzbrojenia broń zmagazynowano. W 2004 roku część wyprodukowanych karabinów wz. 88 (5000 egz.) wraz z resztą zmagazynowanej amunicji 5,45 x 39 mm została sprzedana nowej armii irackiej, planowane były zakupy dalszych partii.

5,45-mm subkarabinek wz.89 Onyks
Karabinek wz. 89 - wersja skrócona (subkarabinek) opracowana w 1990 roku. Produkcję zakończono po wyprodukowaniu 200 egzemplarzy (Wojsko Polskie nie przyjęło tej broni do uzbrojenia). W stosunku do karabinu wz. 88 skrócono lufę do 207 mm, urządzenie wylotowe o konstrukcji podobnej do urządzenie wylotowego AK-74U (AKR) dodatkowo służy jako nasadka do miotania granatów nasadkowych (jest to ewenement w przypadku broni o tak krótkiej lufie). Broń wyposażono w celownik przerzutowy (dwie nastawy na 100-200 i 400 m) zamocowany na wsporniku wystającym nad komorę zamkową. Boki wspornika stanowią prowadnice do montażu celownika kolimatorowego CWL-1.
Karabin wz. 90 - wersja karabinu wz. 88 przystosowana do zasilania amunicją 5,56 x 45 NATO (nie produkowana seryjnie)
Karabinek wz. 91 - wersja karabinka wz. 89 przystosowana do zasilania amunicją 5,56 x 45 NATO (nie produkowana seryjnie)

Wersje
Karabin wz. 88 - wersja z kolbą stałą (nie produkowana seryjnie)
Karabin wz. 88 (wersja nocna) - wersja wyposażona we wspornik umożliwiający montaż noktowizora NSPU (lub polskiego PCS-5 Gabro). Planowano także stosowanie w tej wersji celownika optycznego ZFK 4 x 24 (celownik produkowany w NRD). Montaż wspornika wymusił przekonstruowanie przełącznika rodzaju ognia (wspornik zasłaniał dźwignię przełącznika).
Karabin-granatnik - zestaw składający się z karabinu wz. 88 Tantal i granatnika podwieszanego Pallad

Opis konstrukcji

Karabin wz. 88 Tantal jest indywidualną bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o wykorzystanie energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór lufy. Ryglowanie przez obrót zamka w lewo (dwa rygle). Mechanizm spustowy z ogranicznikiem długości serii umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym, seriami trzystrzałowymi i ogniem ciągłym. Przełącznik rodzaju ognia po lewej stronie broni. Oddzielna dźwignia bezpiecznika po prawej stronie komory zamkowej. Zasilanie z dwurzędowych magazynków łukowych o pojemności 30 naboi (możliwość użycia magazynków 40-nabojowych od RPK-74). Otwarte przyrządy celownicze składają się z muszki i celownika krzywkowego (ze szczerbiną) o nastawach od 100 do 1000 metrów, nastawa bojowa "S" odpowiada nastawie 440 m. Przyrządy celownicze wyposażone w trytowe źródła światła (do strzelań nocnych). Kolba metalowa składana na prawą stronę komory zamkowej (możliwość strzelania z kolbą złożoną).

5,45-mm karabinek automatyczny wz.1988 Tantal późnej serii produkcyjnej z łożem i nakładką na lufę z czarnego tworzywa sztucznego

5,45 mm karabinek-granatnik wz.1974 (5,45-mm karabinek wz.1988 Tantal z 40-mm granatnikiem podlufowym wz.1974 Pallad)

5,45-mm subkarabinek wz.89 Onyks

wz. 89 Onyks
5.45 mm

mati

SWD Dragunow

Wprowadzony w 1963 roku do uzbrojenia Armii Radzieckiej karabin wyborowy SWD został opracowany przez E.F. Dragunowa. W kolejnych latach stał się on także orężem snajperów armii Układu Warszawskiego czy innych gdzie dostarczany był często wraz z ideą demokracji ludowej.

7,62mm karabin SWD (Snajperskaja Wintowka Dragunowa) jest bronią samopowtarzalną działającą na zasadzie odprowadzania części gazów prochowych przez boczny otwór w lufie i działających z kolei na tłok gazowy. Tłok gazowy wykonuje ruch krótszy niż suwadło, dzięki czemu ograniczyło to zmianę środka ciężkości broni podczas strzału, a tym samym wpłynęło na celność. Broń posiada dwupołożeniowy regulator gazowy. Podczas ryglowania lufy w wyniku współdziałania zamka i suwadła następuje obrót zamka w lewo i wejście trzech jego rygli za opory ryglowe komory zamkowej. Mechanizm spustowo uderzeniowy jest typu kurkowego z kurkiem zakrytym napędzanym własną sprężyną. W SWD zastosowano dwa bezpieczniki: nastawny oraz samoczynny. Przewód lufy ma 4 bruzdy prawoskrętne o skoku 320mm. Lufa jest wkręcana na stałe w gniazdo komory zamkowej i zakończona jest tłumikiem płomienia typu szczelinowego. Do broni dołączona jest specjalnie wyprofilowana kolba drewniana wraz z poduszką policzkową. Karabin został wyposażony w celownik optyczny PSO-1 o powiększeniu x4 i polu widzenia 6 stopni, pozwalający na prowadzenie skutecznego ognia na odległościach do 1300 metrów, w sytuacjach awaryjnych strzelec może wykorzystać zamocowany na broni mechaniczny celownik krzywkowy o maksymalnej nastawie do 1200 metrów. Do karabinu może być mocowany znany z AKM bagnet wzór 1959. Do precyzyjnego prowadzenia ognia stosowane są specjalne naboje snajperskie kalibru 7,62x54R mm. Jednocześnie można stosować wymiennie naboje konstrukcji Mosina wzór 1908. Do zasilania w amunicję służy dwurzędowy magazynek łukowy o pojemności 10 nabojów. Z SWD można prowadzić wyłącznie ogień pojedynczy. Istnieje wersja broni ze składaną kolbą metalową, jest ona oznaczona jako SWDS.

Polska
SWD-M - opracowana w latach 90. w WITU polska modernizacja rosyjskiego karabinu. Broń powstawała na bazie SWD serii II, w których lufy zastępowano nowymi, cięższymi i o grubszych ściankach. Ponadto karabin zaopatrywano w mocowany na łożu odłączalny dwójnóg, nowy montaż lunety, zaś celowniki PSO-1 zastępowano celownikami LD-6x42 produkowanymi przez Przemysłowe Centrum Optyki (PCO). W ten sposób zmodernizowano ok. 70 karabinów, z których połowa trafiła do WP, zaś druga połowa do formacji podległych MSW.

Dane taktyczno-techniczne SWD:
masa broni z magazynkiem, bez nabojów, bez bagnetu, bez celownika, bez poduszki kolby: 4,3 kg
masa celownika optycznego PSO-1: 0,58 kg
masa pustego magazynka: 0,21 kg
długość broni bez bagnetu: 1225 mm
długość lufy: 620 mm
długość linii celowniczej: 587 mm
odległość strzału bezwzględnego do celu o wysokości 30 cm- 350m, 50 cm- 430m
odległość zachowania zdolności do rażenia siły żywej: 3800m
szybkostrzelność praktyczna: 30 strz/min

celownik pso-1

swds

swu[/img]

mati

Karabinek-granatnik wz. 1960

Pod koniec lat 50. postanowiono wzmocnić siłę ognia drużyny piechoty przez wprowadzenie na uzbrojenie granatów nasadkowych. Ponieważ standardowa broń piechoty, czyli karabin AK, nie posiadała możliwości wystrzeliwania takich granatów, postanowiono opracować specjalna wersje karabinka-granatnika. Zespołem opracowującym modyfikację kierowali L. Chodkiewicz i S. Dwojak. Polegała ona na dodaniu regulatora gazowego i zmianie konstrukcji zatrzasku pokrywy zamkowej (typowy zatrzask nie był w stanie zapobiec odłączeniu pokrywy w trakcie strzelania granatami). Na kolbie pojawiły się zaczepy do mocowania gumowego amortyzatora, a na lufie zamocowano nasadkę do miotania granatów. Jej demontaż był możliwy przy pomocy klucza. Wprowadzono także krótki (pojemność 10 naboi) magazynek. Do wystrzeliwania granatów stosowano specjalną wersję naboi 7,62×43 mm wz. 43 czyli nabój UNM wz. 1943/60 (o konstrukcji identycznej z nabojem ślepym, ale z mocniejszym ładunkiem prochowym). Karabinek mógł mieć kolbę stałą lub składaną. Wersja z kolbą składaną, skonstruowana dla wojsk powietrznodesantowych, została szybko wycofana z uzbrojenia (zbyt mała sztywność i wytrzymałość kolby). Na początku lat 70. powstał karabinek-granatnik wz. 1960/72. Posiadał on kolbę o konstrukcji podobnej do stałej, ale szybkoodłączalną i był przeznaczony dla wojsk powietrznodesantowych.

Poza Wojskiem Polskim kbkg wz. 1960 był używany przez Vietcong, a także członków formacji palestyńskich.

Opis konstrukcji

Działanie karabinu podczas strzelania amunicją 7,62×43 mm (regulator gazowy w pozycji "O") identyczne jak AK. Przy strzelaniu granatami nasadkowymi używa się nabojów UNM wz. 1943/60 (regulator gazowy w pozycji "Z"). Przy tej pozycji regulatora gazowego mniejsza jest ilość gazów prochowych działających na tłok gazowy.

mati

AKM - radziecki karabin szturmowy. Zmodernizowana wersja karabinu AK.

Historia

W 1948 roku do uzbrojenia Armii Radzieckiej przyjęto karabin AK. W następnych latach produkowano kolejne wersje tego karabinu różniące się rodzajem komory zamkowej. Pierwsze serie posiadały komorę zamkową tłoczoną, później z powodu trudności z opanowaniem tej technologii przez zakłady w Iżewsku powstały dwa typy komór zamkowych frezowanych.

W 1956 roku rozpoczęto produkcję kolejnej wersji AK, oznaczonej jako AKM. Tym razem zmiany były większe i obejmowały:
ponowne zastosowanie tłoczonej komory zamkowej.
uproszczono sposób mocowania lufy w obsadzie (zamiast połączenia gwintowego zastosowano kołkowanie).
łoże (dodano występy chwytne)
pokrywę komory zamkowej (dodano trzy przetłoczenia zwiększające sztywność)
mechanizm spustowy (dodano opóźniacz kurka zmniejszający rozrzut przy ogniu ciągłym)
zmniejszenie masy suwadła
zastosowanie nowego bagnetu (6H3 lub 6H5)
mechanizm powrotny, rurę i komorę gazową.

Jednocześnie z AKM rozpoczęto produkcję wersji AKMS wyposażonej w kolbę składaną. W następnych latach AKM stał się podstawową indywidualną bronią długą Armii Radzieckiej. Produkcję licencyjną tego karabinu uruchomiono w większości krajów Układu Warszawskiego (w Polsce w 1965 roku). W większości z nich powstały lokalne odmiany, często posiadające cechy zarówno AK jak i AKM. AKM i jego odmiany należą do najbardziej rozpowszechnionych wersji karabinu Kałasznikowa.

Wersje
AKM - wersja z kolbą stałą.
AKMS - wersja z kolbą składaną.
AKMŁ - wersja AKM z bocznym montażem przeznaczonym do montażu celownika noktowizyjnego i szczelinowym tłumikiem płomienia.
AKMP - wersja AKM z trytowymi źródłami światła na przyrządach celowniczych.
AKMŁP - AKMŁ z trytowymi źródłami światła.
AKMSN - AKMŁ z kolbą składaną.
AKMSNP - AKMŁP z kolbą składaną.
AKMSP - AKMP z kolbą składaną.

Opis

AKM jest bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o odprowadzanie części gazów prochowych przez boczny otwór lufy, z długim ruchem tłoka gazowego. AKM strzela z zamka zamkniętego. Zamek ryglowany przez obrót. Mechanizm uderzeniowy kurkowy, mechanizm spustowy z przełącznikiem rodzaju ognia. Dźwignia przełącznika rodzaju ognia pełni jednocześnie rolę bezpiecznika.

AKM jest bronią zasilaną z magazynków 30-nabojowych.

Lufa gwintowana, w większości egzemplarzy zakończona urządzeniem wylotowym pełniącym rolę osłabiacza podrzutu.

AKM wyposażony jest w chwyt pistoletowy i łoże. Kolba stała (AKM) lub składana pod spód broni (AKMS). Przyrządy celownicze mechaniczne (celownik krzywkowy z szczerbiną, nastawy do 1000 m).

AKMS z tłumikiem PBS-1

mati

AK Автомат Калашникова

AK (AK-47, ros. Автомат Калашникова, dosł. automat Kałasznikowa) - nazwa karabinka automatycznego AK i modeli z niego się wywodzących, pochodząca od nazwiska konstruktora Michaiła Kałasznikowa. Podstawowy model karabinka AK (określany również jako AK-47) zasilany jest amunicją pośrednią 7,62mm x 39 mm wz. 43. Prace badawcze rozpoczęto w roku 1944, w 1947 broń skierowano do testów zakończonych w rok później. Karabinek AK został oficjalnie przyjęty do uzbrojenia wojsk ZSRR w 1949.

Historia

W 1943 roku w OKB-44 opracowano nabój pośredni kalibru 7,62 mm. W tym samym roku ogłoszono konkurs na trzy wzory broni zasilane tym nabojem, które miały się stać podstawą uzbrojenia strzeleckiego Armii Czerwonej. Miały to być karabin samopowtarzalny, karabin automatyczny i ręczny karabin maszynowy.

Jeszcze przed zakończeniem wojny powstało 15 prototypowych karabinów automatycznych m.in. Baryszewa, Konstantinowa, Stieczkina, Korobowa (TKB-48 ) i Sudajewa (AS-44). Najbardziej udany z nich okazał się AS-44, ale śmierć konstruktora przerwała prace nad tą bronią. Po zakończeniu testów AS-44 sformułowano nowe założenia taktyczno-techniczne i w 1946 roku rozpoczęto nowy konkurs na karabin automatyczny zasilany nabojem pośrednim. Do konkursu zgłoszono 20 modeli, z których 5 przeszło do drugiej fazy, a dokładnym testom poddano 3:
KBP-410 (Diemientiewa)
KBP-415 (Bułkina)
KBP-480 (Kałasznikowa)

KBP-480 był czwartą konstrukcją Michaiła Kałasznikowa. Wcześniejsze (pistolet maszynowy z 1942, rkm z 1943 i karabin samopowtarzalny z 1944) pozostały prototypami, ale ostatnia z nich stała się podstawą do opracowania karabinu automatycznego. Karabin Kałasznikowa skonstruowany w 1944 roku był bronią samopowtarzalną, działającą na zasadzie odprowadzania gazów prochowych przez boczny otwór lufy, z zamkiem ryglowanym przez obrót. Zasilanie broni odbywało się ze stałego magazynka ładowanego przy pomocy 10-nabojowego ładownika. Budowa karabinu była wyraźnie wzorowana na amerykańskim karabinie samopowtarzalnym M1 skonstruowanym przez Johna Garanda. Należy zaznaczyć że karabin Kałasznikowa nie był kopią karabinu M1 Garand, ponieważ w obu konstrukcjach zastosowano odmienne rozwiązania szczegółowe. Podobnie jak M1 karabin Kałasznikowa posiadał zamek wyposażony w występ współpracujący z krzywką odryglowującą umieszczoną na suwadle, ale karabin wyposażono w komorę gazową umieszczoną nad lufą i zamknięta komorę zamkową (podobnie jak we wcześniejszych radzieckich karabinach AWS i SWT). Podobnie jak w nich zastosowano w karabinie Kałasznikowa tłok gazowy o krótkim skoku. Dzięki temu pomimo umieszczenia tłoka i tłoczyska nad lufa było możliwe doładowywanie magazynka od góry. Karabin z 1944 roku nie został przyjęty do uzbrojenia ponieważ za lepszy uznano SKS skonstruowany przez Simonowa.

Przygotowując prototyp KBP-480 Kałasznikow zachował zasadę działania sprawdzoną w karabinie z 1944 roku, ale przystosował go do zasilania z 30-nabojowego magazynka karabinu AS-44. Broń wyposażono w mechanizm spustowy wyraźnie inspirowany mechanizmem spustowym strzelby A-5 Johna Mosesa Browninga (mechanizm został opatentowany w 1900 roku). Dużą dźwignię bezpiecznika (w KBP-480 pełniącą także rolę przełącznika rodzaju ognia) w górnym położeniu zasłaniającą wycięcie w którym porusza się rękojeść przeładowania najprawdopodobniej zapożyczono z karabinu Remington Model 8 (także skonstruowany przez Johna Browninga).

Pierwszy prototyp z 1946 roku był wyposażony w krótki, i dzięki temu lekki zamek. jego wadą było to że po rozłożeniu broni iglica wystawała z jego tylnej części co narażało ją na złamanie. Dlatego w drugim prototypie zastosowano znacznie dłuższy zamek którego tylna część tworzy tuleję z osłaniającą iglicę. Tuleja ma niewielką średnicę (mniejszą niż dno łuski) dzięki czemu zamek jest nadal stosunkowo lekki, a wycięcie stałego wyrzutnika krótkie. Prototyp z udoskonalonym zamkiem posiadał także zmienioną komorę zamkową (komora zamkowa otwierane od dołu przez odłączenie mechanizmu spustowego).

Po testach drugiego prototypu konstruktorowi zasugerowano następne zmiany. Eksploatacja karabinów AWS i SWT wykazała że cienkie tłoczysko jest podatne na zgięcia i złamania. Dlatego trzeci prototyp miał tłoczysko o większej średnicy. Zostało ono połączone z suwadłem (układ z długim skokiem tłoka gazowego) dzięki czemu wyeliminowano osobna sprężynę tłoczyska, a energia kinetyczna cofającego tłoczyska mogła być wykorzystana do wykonania prac cyklu samoczynności. W trzecim prototypie powrócono także do otwartej od góry komory zamkowej.

W okresie 16 grudnia 1947 - 11 stycznia 1948 odbyły się próby karabinów KBP-410, KBP-415, oraz KBP-480. W wyniku tych prób uznano, że ZTT najlepiej spełnia KBP-480. W 1948 roku opracowano ostateczną wersję sowieckiego naboju pośredniego 7,62 mm. Posiadała ona łuskę długości 39 mm (wersja z 1943 - 41 mm). W tym samym roku pojawił się ostatni prototyp KBP-480. Był on zasilany nabojem 7,62 x 39 mm.

W 1949 roku KBP-480 został przyjęty do uzbrojenia Armii Czerwonej jako Автомат Калашникова об. 1947 г. W tym samym roku do uzbrojenia zostały oficjalnie przyjęte nabój pośredni (jako wz. 43) oraz inne zasilane nim wzory broni (karabin samopowtarzalny СКС об. 45 (SKS-45) i rkm РПД об. 44 (RPD).

Pierwszym producentem AK były zakłady w Kowrowie. Karabiny te określane jako AK typu I posiadały komory zamkowe wykonane metodą głębokiego tłoczenia. Po przeniesieniu produkcji do zakładów w Iżewsku okazało się ze ma on kłopoty z tą technologią i opracowano nową komorę zamkową wykonywana poprzez frezowanie z odkuwki. Komora zamkowa typu II była uniwersalna i stosowaną ją zarówno w karabinach AK (z kolbą stałą), jak i AKS (z kolbą składaną), przy czym montaż kolby stałej był możliwy dzięki zastosowaniu obsady łączącej komorę zamkową z kolbą. Ponieważ element ten osłabiał mocowanie kolby od 1953 roku rozpoczęto produkcję AK z ponownie przekonstruowaną komorą zamkową. Była ona wykonywana identyczną technologią jak komora zamkowa typu II, ale była produkowana w dwóch wersjach (dla karabinów AK i AKS) różniących się sposobem montażu kolby, dzięki czemu wyeliminowano obsadę kolby stałej. Wersja z 1953 roku stała się ostateczną i jest najbardziej rozpowszechnionym modelem AK.

Od 1956 roku ZSRR rozpoczął sprzedaż licencji na karabin AK. Był on produkowany w wielu państwach świata (m.in. w Polsce (AK typu III 44 060 szt. i kbk-g wz.60 i kbk-g wz.60/72 5000 + 500 szt.), Rumunii (AIM), NRD, Chinach (Type 56), Izraelu, Finlandii (Valmet M62) i Bułgarii). W drugiej połowie lat pięćdziesiątych karabinek AK został zmodernizowany i wprowadzony do uzbrojenia armii radzieckiej jako AKM. Także licencja na tę wersję trafiła wkrótce do wielu krajów.

W 1974 wprowadzono do uzbrojenia nowy karabinek automatyczny, konstrukcji M. T. Kałasznikowa, oznaczony AK-74. Liczbę karabinów będących odmianami i pochodnymi karabinu AK/AKM szacuje się na 50 - 100 milionów sztuk co sprawia że jest on najpowszechniej produkowanym wzorem broni strzeleckiej w dziejach.

Opis

Jest to broń samoczynno-samopowtarzalna działająca na zasadzie odprowadzenia gazów przez boczny otwór w lufie do komory gazowej, umieszczonej nad lufą. Elementem łączącym zespoły i mechanizmy karabinka jest komora zamkowa, wykonana ze stali metodą obróbki wiórowej. Wewnątrz niej znajdują się: mechanizm powrotny, opory ryglowe, mechanizm spustowo-uderzeniowy, wyrzutnik łusek oraz zespół odrzutowy. Do komory w sposób trwały jest przyłączona lufa (za pomocą gwintu), kolba stała (AK) lub składana (AKS), rękojeść typu pistoletowego i kabłąk języka spustowego z zatrzaskiem magazynka, natomiast w sposób rozłączny - magazynek i pokrywa komory zamkowej.

Lufa karabinka ma przewód z bruzdowaną częścią prowadzącą (4 bruzdy prawoskrętne) i komorą nabojową. Na jej zewnętrznej części wylotowej jest nacięty gwint lewoskrętny, służący do nakręcania odrzutnika (do strzelenia 7,62 mm nabojami ślepymi wz. 1943 r.) lub tłumika dźwięku i płomieni PBS-1.

Na lufie za pomocą kołków są zamocowane: podstawa muszki, komora gazowa z gniazdem tłoka gazowego, pierścień oporowy do zamocowania łoża i podstawa celownika. Między komorą gazową i podstawą celownika jest zamontowana rura gazowa z nakładką ochronną, zabezpieczona przed wypadnięciem łącznikiem obrotowym. Zespół odrzutowy karabinka stanowi suwadło (tworzące z tłoczyskiem i tłokiem gazowym jedną całość) oraz prowadzony przez nie zamek. Suwadło wodzi się w prowadnicach komory zamkowej. Jest ono podparte sprężyną powrotną nałożoną współosiowo na żerdź, która jest połączona teleskopowo z prowadnicą sprężyny. Stopka prowadnicy jest oparta o tylec komory zamkowej i ma ząb stanowiący zatrzask pokrywy zamkowej. Suwadło wymusza zaryglowanie i odryglowanie zamka, napina kurek oraz stanowi prowadnicę cylindrycznej części zamka. Zamek w przedniej części ma dwa rygle, występ prowadzący - do współpracy ze skosem ryglującym i odryglowującym suwadła. Występ dosyłający nabój do komory nabojowej, czółko do pomieszczenia dna łuski oraz wyciąg łusek zaopatrzony w pazur i sprężynę. Ryglowanie przewodu lufy następuje przez obrót zamka w prawo w wyniku przesunięcia rygli zamka za opory ryglowe komory gazowej. W karabinku zastosowano mechanizm spustowo-uderzeniowy działający na zasadzie przechwytywania kurka, zawierający spust obrotowy w formie dźwigni dwuramiennej. Samoczynny bezpiecznik (uniemożliwiający odpalenie przy niezaryglowanym zamku), zaczep do prowadzenia ognia pojedynczego (spełniający funkcję przerywacza), kurek ze sprężyną spustowo-uderzeniową. Iglicę umieszczoną w zamku i przełącznik rodzaju ognia, spełniający jednocześnie funkcję bezpiecznika przed przypadkowym wystrzałem. Przełącznik uruchamiany ramieniem nastawczym umieszczonym na prawej ściance komory zamkowej może zajmować trzy położenia: dolne (P) - umożliwiające prowadzenie ognia pojedynczego, środkowe (C) - ognia ciągłego oraz górne - powodujące zabezpieczenie broni. Karabinek można zabezpieczyć zarówno podczas przerwy w strzelaniu (z kurkiem napiętym i wprowadzonym nabojem do komory nabojowej) jak i po jego zakończeniu (po rozładowaniu broni i zwolnieniu kurka). W położeniu zabezpieczonym dźwignia przełącznika unieruchamia spust uniemożliwiając zwolnienie kurka, a ramię przełącznika blokuje zespół odrzutowy w przednim położeniu.

Zasilanie broni odbywa się z dwurzędowego magazynka łukowego o pojemności 30 nabojów wykonanego z blachy stalowej metodą tłoczenia.

W karabinku zastosowano muszkę typu słupkowego oraz celownik krzywkowy wyposażony w odchylne ramię z otwartą szczerbinką prostokątną i naniesioną podziałką odległości. Żądaną nastawę celownika w zakresie od 100 do 800 m (co 100 m) ustawia się suwakiem ramienia celownika, którego zatrzask wchodzi w nacięcia prawej krawędzi ramienia. Każdy karabinek jest wyposażony w pas do noszenia broni oraz przybory, przeznaczone do rozkładania, składania i konserwacji. W ich skład wchodzą: wycior, przybornik (z przecieraczem, szczoteczką do konserwacji przewodu lufy i komory gazowej oraz kluczem-wkrętakiem) a także olejarka dwukomorowa.

AKS

Baalp

Apropo AK i jego pochcodzenia Very Happy

[link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych]

mati

RGO-88 - polski granat obronny

Historia

W połowie lat osiemdziesiątych rozpoczęto w Polsce prace nad nowym granatem obronnym - następcą granatu F-1. Nowy granat miał mieć przy podobnej masie znacznie większą skuteczność. Cel ten osiągnięto poprzez wyposażenie go w korpus wykonany z tworzywa sztucznego. Wewnątrz korpusu zatopiono stalowe kulki stanowiące elementy rażące. W porównaniu z granatem F-1 udało się osiągnąć trzykrotnie większą skuteczność w polu rażenia przy mniejszej masie.

Dużą zaletą związaną z użyciem prefabrykowanych elementów rażących jest zapewnienie całkowitego bezpieczeństwa rzucającemu (zasięg rażenia jest mniejszy niż zasięg rzutu).

Granat RGO jest produkowany przez Zakłady Mechaniczne "Dezamet" w Nowej Dębie i znajduje się na uzbrojeniu Wojska Polskiego.

Opis konstrukcji

Granat RGO jest granatem obronnym. Głównym elementem jest z korpus (wykonany z tworzywa sztucznego) z wtopionymi kulkami stalowymi. Wewnątrz korpusu znajduje się materiał wybuchowy (heksogen). Korpus od zewnątrz jest osłonięty płaszczem z cienkiej blachy. W górnej części korpusu znajduje się gniazdo zapalnika UZGR lub UZGRM.

Granaty pakowane są w skrzynki po 20 sztuk w skrzynie o wymiarach 517 x 305 x 150 i masie 16 kg, a zapalniki do nich po 10 sztuk w pudełkach metalowych, hermetycznie zamkniętych.

ręczny granat obronny wz. 88
Dane podstawowe
Państwo Polska
Producent Zakłady Mechaniczne "Dezamet"
Przeznaczenie granat obronny

Dane techniczne
Wysokość 114 mm
Średnica 57 mm
Masa 500 g (uzbrojony)
Materiał wybuchowy 60 g
Typ zapalnika UZRG
Opóźnienie 2,8 - 4,2 s
Zasięg rzutu 30 m
Liczba odłamków ~1150 o średniej masie 0,25 g

mati

Ręczny granat zaczepny wz. 89 (RGZ-89)
Prace nad granatem podjęto w 1987 r. w Wojskowej Akademii Technicznej z zamiarem zastąpienia w uzbrojeniu Wojska Polskiego granatu RG-42, pochodzącego z okresu II wojny światowej i niespełniającego już wymagań wynikających z uwarunkowań pola walki. W porównaniu z poprzednikiem RGZ-89 charakteryzuje się prostszą konstrukcją, mniejszą masą oraz lepszymi parametrami strefy rażenia. Granat został przyjęty do uzbrojenia Wojska Polskiego w 1998 r.

Ogólna charakterystyka broni
Przeznaczenie: do rażenia siły żywej w małej odległości (w natarciu).
Typ broni: granat ręczny, zaczepny.
Rodzaj działania rażącego: odłamkowe.
Typ zapalnika: czasowy ze zwłoką pirotechniczną UZRGM lub UZGR.
Dane taktyczno-techniczne
Wysokość granatu nieuzbrojonego: 88 mm.
Wysokość granatu uzbrojonego w zapalnik UZRGM: 129 mm.
Wysokość granatu uzbrojonego w zapalnik UZGR: 115 mm.
Średnica granatu: 58 mm.
Masa granatu nieuzbrojonego: 330 g.
Masa granatu uzbrojonego: 380 g.
Masa materiału wybuchowego: 110 g.
Średnia masa odłamka: 0,13 g.
Średnia liczba odłamków: 700 szt.
Średnia odległość rzutu granatem: 25-30 m.
Skuteczny promień rażenia: 5 m.
Promień bezpieczeństwa: 25 m.
Czas działania zapalnika: 2,8-4,2 s.
Producent: Zakłady Metalowe Dezamet SA Nowa Dęba.

mati

Nóż wojskowy wz. 1969 został opracowany w Wojskowym Instytucie Technicznym Uzbrojenia (WITU) w Zielonce pod koniec lat 60. XX w. Jest to unikatowa w świecie konstrukcja, stanowiąca połączenie automatycznego (sprężynowego) noża bojowego oraz zestawu narzędzi. Nóż został wprowadzony do uzbrojenia Wojska Polskiego na początku lat 70. XX w. Jest on eksploatowany w jednostkach desantowo-szturmowych, rozpoznawczych i specjalnych.
Ogólna charakterystyka broni
Przeznaczenie: do walki wręcz, wykonywania prac saperskich i innych czynności pomocniczych.
Typ broni: broń biała.
Zasada działania broni: nóż automatyczny (ostrze rozkładane w bok za pomocą sprężyny); w rękojeści znajdują się ręcznie rozkładane narzędzia (nóż do otwierania konserw, szpikulec, pilnik, piłka, wkrętak, świder i zapalniczka z naniesioną skalą-linijką, ponadto dwuczęściowa rękojeść ma ostrza do cięcia drutu oraz gniazdo do obciskania spłonek saperskich na loncie).
Dane taktyczno-techniczne broni
Długość noża: rozłożonego – 260 mm, złożonego – 150 mm.
Długość głowni: 110 mm.
Masa noża (z linką nośną): 0,4 kg.
Masa noża z zestawem indywidualnym: 0,46 kg.
Średnica świdra: 7 mm.
Długość szpikulca: 95 mm.
Grubość przebijanej blachy: 1,5 mm.
Szerokość ostrza wkrętaka: 5 mm.
Średnica przecinanego drutu (za pomocą nożyc): 2,5 mm.
Średnica przecinanych prętów (za pomocą piłki): 15 mm.
Długość podziałki milimetrowej: 100 mm.
Czas działania zapalniczki: 14 dni (po jednorazowym napełnieniu benzyną).
Standardowe wyposażenie broni:
futerał, linka nośna, zapasowy pilnik, dwie zapasowe piłki.
Tytuł i sygnatura instrukcji: „Nóż wojskowy wz. 1969. Opis i Użytkowanie”.
Sygn. Uzbr. 1696/74.
Producent: KMW Wifama, Łódź.

mati

Nóż szturmowy wz.98

Nóż wz.98 jest mutacją noża wz.92 powstałą specjalnie wg uwag i na zapotrzebowanie użytkowników. Celem modyfikacji noża było zwiększenie wytrzymałości na obciążenia dynamiczne i - jeśli to możliwe - uzyskanie ostrza odpornego na korozję.
Przeznaczeniem noża wz.98 jest oprócz typowych zastosowań możliwość wykonywania rzutów do celu na znaczne odległości.
Głownia noża (1) kuta ze stali sprężynowej lub stali nierdzewnej zapewnia właściwą wytrzymałość na zginanie oraz odporność na wykruszenia. Hartowany jelec (2) stanowi ochronę przed przypadkowym zsunięciem się dłoni na ostrze w trakcie operowania nożem, stanowiąc jednocześnie osłonę dla ręki. Olejoodpoma guma, z której wykonano rękojeść (3), zapewnia odpowiednią chwytność w dowolnych warunkach klimatycznych. Główka rękojeści (4) pozwala na zadawanie uderzeń wszelkiego rodzaju lub może pełnić rolę młotka. Rozbieralna konstrukcja daje możliwość regeneracji i wymiany zużytych lub uszkodzonych części. Elementy noża oznaczone numerami pozycji mogą być zamawiane osobno jako części zamienne.

UWAGA: nóż w wersji czernionej nie jest nierdzewny. Konserwować oliwą lub smarem.

WARIANTY WYKONANIA:
-wz.98 sztylet
-wz 98 nz
-wz 98 n
-wz 98 z
Pochewki do noży wz.98 wykonane są z wysokoudarowego tworzywa sztucznego koloru czarnego; są oplecione dziesięcioma zwojami linki w tym samym kolorze. Można również zamówić nóż w pochewce z kordury koloru czarnego.

Dane techniczne:
Grubość ostrza 5 mm
Masa noża 0,280 kg
Masa noża z pochwą 0,340 kg