Leksykon broni
Idź do strony Poprzedni 1, 2

mati

84 mm działo bezodrzutowe Carl-Gustaf M3
zostało wprowadzone do uzbrojenia Wojska Polskiego w 1997 r. Jest typowym działem przeznaczonym do zwalczania celów opancerzonych, siły żywej i stanowisk ogniowych oraz stawiania zasłon dymnych i oświetlania terenu. Działo jest ładowane ręcznie od strony wlotowej, po uprzednim otwarciu zamka na lewą stronę. Wyposażono je w m.in. w podpórkę z dwójnogiem, (na której może spoczywać podczas strzelania), celownik mechaniczny (z nastawami) od 50 do 900 m) oraz celownik optyczny. Do strzelania używa się nabojów z pociskami: kumulacyjnymi HEAT 751 i HEAT 551 (masa naboju - 3,2 kg, masa pocisku - około 2,5 kg, donośność skuteczna - 700 m); odłamkowo-burzącymi HE 447 R (masa naboju - 3,1 kg, masa pocisku 2,3 kg, donośność skuteczna -1700 m); kumulacyjno-odłamkowymi HEDP 502 (masa naboju - 3,9 kg, masa pocisku - 2,5 kg, donośność skuteczna - 500 m); dymnymi 469 B (masa naboju - 3,7 kg, masa pocisku - 2,2 kg, donośność skuteczna - 1300 m); oświetlającymi (masa naboju - 3,1 kg, masa pocisku - 2,2 kg, donośność skuteczna - 2700 m). Nabój HEAT 751 ma dodatkowy napęd rakietowy i tandemową głowicę o przemijalności 500-600 mm, a HEAT 551 dodatkowy napęd rakietowy i klasyczną głowicę kumulacyjną o przemijalności 400 mm. Masa działa wynosi 8,5 kg, długość 7070 mm, szybkostrzelność praktyczna – 8-10 strz./min. Obsługę stanowi 2 żołnierzy.

mati

HK mp5

Sukces karabinu G3 skłonił firmę Heckler i Koch do wykorzystania tej samej zasady działania głównych mechanizmów, a nawet wprost wielu części do konstrukcji pistoletu maszynowego strzelającego 9 mm nabojem Parabellum. W 1966 roku MP5 został przyjęty do uzbrojenia sił policyjnych i straży granicznej w Republice Federalnej Niemiec, a następnie oddziałów wojskowych i policyjnych w wielu innych krajach.

Pistolet maszynowy działa na zasadzie wykorzystania energii odrzutu dwuczęściowego zamka półswobodnego, otwieranego z opóźnieniem, dzięki działaniu rozsuwanych na boki dwu symetrycznych rolek hamujących. Mechanizm został tak zaprojektowany, że stosunek prędkości tylnej części zamka do przedniej wynosi 4:1, to znaczy, że gdy trzon zamkowy przesuwa się do tyłu o 4 mm, to tłok zaporowy przesunie się w tym czasie tylko o 1 mm. Lufa w pistolecie jest dość krótka, ciśnienie w niej szybko maleje, nie ma więc obawy o nadmierne wysunięcie się łuski z komory nabojowej w okresie, gdy ciśnienie w lufie jest jeszcze wysokie, co w sumie zapewnia bezpieczne działanie broni. Pistolet strzela z zamka zamkniętego, jest więc celniejszy od typowego pistoletu maszynowego, strzelającego z zamka otwartego. Do zasilania stosuje się magazynki pudełkowe o pojemności 10,15 lub 30 nabojów. Początkowo magazynki były proste, jednakże w 1976 roku wprowadzono magazynki łukowe, lepiej nadające się do podawania amunicji w przypadkach, gdy korzysta się z nabojów Parabellum, pochodzących z licznych wytwórni i różniących się między sobą rodzajami pocisków i kształtem ostrołuku. Ostatnio spotyka się tylko magazynki 15- lub 30-nabojowe. Mechanizm uderzeniowy kurkowy z kurkiem napędzanym własną sprężyną uderzeniową. Mechanizm spustowy z przełącznikiem rodzaju ognia umożliwia prowadzenie ognia ciągłego i pojedynczego. W wersji standardowej pistolet wyposażony jest tylko w przełącznik rodzaju ognia, zlokalizowany nad spustem z lewej strony broni, natomiast na zamówienie może być dodatkowo wmontowany ogranicznik długości serii, którego mechanizm zapadkowy pozwala strzelać seriami 3-, 4- lub 5-strzałowymi. Zabezpieczenie broni przed strzałem przypadkowym realizuje się przez ustawienie przełącznika rodzaju ognia w górnym położeniu. Celownik mechaniczny przeziernikowy, a ponadto w wyposażeniu dodatkowym celownik optyczny, pasywny celownik noktowizyjny, wzmacniacz obrazu oraz halogenowe urządzenie celownicze. Celownik optyczny ma 4-krotne powiększenie oraz nastawy na 15, 25, 50, 75 i 100 metrów, a także możliwość wprowadzania poprawek na wiatr i w kącie rzutu. Wyposażenie uzupełniają dwa urządzenia do strzelania ślepą amunicją: jedno typowe, działające na zasadzie ograniczenia wpływu gazów z lufy, drugie zaś z pułapką pociskową, chwytającą przypadkowo załadowany ostry pocisk i przerywającą działanie broni.

Pistolet maszynowy MP5 jest obecnie oferowany aż w 7 odmianach: dwu podstawowych MP5A2 i MP5A3, trzech wersjach z tłumikiem dźwięku MP5SD1,, MP5SD2 i MP5SD3 oraz w dwu wersjach skróconych M5K i MP5KA1.

Wersje podstawowe różnią się jedynie kolbami: w pistolecie A2 jest kolba stała, natomiast w A3 metalowa kolba wysuwana. Porównawcze zestawienie danych dla tych wersji przedstawia się następująco: pistolet nie załadowany 2,45 kg w wersji A2 i 2,55 kg w A3; masy pustych magazynków: 15-nabojowego 100 g i 30-nabojowego 160 g, załadowanych odpowiednio 280 g i 520 g; masa pistoletu z pełnym magazynkiem 30-nabojowym 2,97 kg w wersji A2 i 3,07 kg w A3. Długość pistoletu z kolbą stałą 680 mm, z wysuniętą kolbą wysuwaną 660 mm, z wsuniętą 490 mm; długość lufy 225 mm, linii celowniczej 340 mm. Lufa ma 6 bruzd prawoskrętnych i nadaje pociskowi prędkość początkową 400 m/s; szybkostrzelność teoretyczna 800 strz/min.

W wersjach z tłumikiem, oznaczonych SD, główna różnica wyraża się w budowie lufy, w której wywiercono 30 otworów, każdy o średnicy 3 mm. Na lufę nakłada się tłumik rurowy o średnicy 40 mm, rozprowadzający gazy prochowe po swych ściankach. Wskutek działania tłumika i bardzo krótkiej lufy prędkość początkowa pocisku maleje do wartości poddźwiękowej i w związku z tym podczas strzału nie występuje fala uderzeniowa, gdy pocisk wynurza się z lufy. Poszczególne wersje SD różnią się między sobą tym, że w SD1 nie ma w ogóle kolby, w SD2 jest kolba stała jak w A2, zaś w SD3 metalowa kolba wysuwana jak w A3. Masy samych pistoletów są następujące: SD1 - 2,8 kg, SD2 - 3,1 kg, SD3 - 3,4 kg; długość SD 1- 550 mm, SD2 - 780 mm, SD3 - 610 mm z kolbą wsuniętą i 780 mm z wysuniętą. Lufa o długości 146 mm ma 6 bruzd prawoskrętnych i nadaje pociskowi prędkość początkową 285 m/s. Długość linii i szybkostrzelność teoretyczna jak w wersjach podstawowych. Wersje SD mogą być również wyposażone w celowniki specjalne.

Pistolety maszynowe MP5 są aktualnie produkowane w zakładach Heckler i Koch w Oberndorf-Neckar i użytkowane w RFN oraz w wielu krajach na świecie, między innymi w Szwajcarii i w Holandii.

mp5a2

mp5sd3

Baalp

Zdjecia z world.guns.ru

mati

Karabin wyborowy TRG-21 kalibru 7,62 mm.
Pod koniec lat dziewięćdziesiątych XX wieku rozpoczęto poszukiwanie nowego karabinu wyborowego dla Wojska Polskiego, mającego w przyszłości zastąpić wysłużone karabiny SWD. Wybór padł na fiński karabin z rodziny broni TRG produkowanej od 1992 r. W 2001 r. zamówiono niewielką partię kilkudziesięciu sztuk TRG-21. Wcześniej pojedyncze karabiny tego typu były już użytkowane w Polsce przez jednostki specjalne oraz policyjne brygady antyterrorystyczne.

Ogólna charakterystyka broni
Przeznaczenie: do zwalczania pojedynczych celów żywych w odległościach do 800 m.
Typ broni: indywidualna, wyspecjalizowana broń strzelecka.
Zasada działania broni: broń nieautomatyczna, powtarzalna.
Ryglowanie: przez obrót zamka.
Mechanizm spustowy: dwuoporowy, o regulowanej sile oporu.
Mechanizm zabezpieczający: bezpiecznik nastawny dźwigniowy.
Zasilanie: magazynek pudełkowy, wymienny.
Dane taktyczno-techniczne broni
Kaliber: 7,62 mm.
Długość broni: 1150 mm.
Długość lufy: 660 mm.
Liczba (skok) bruzd: 4 (280 mm).
Długość linii celowniczej: brak mechanicznych przyrządów celowniczych; możliwość zamontowania składanej muszki i przeziernika znajdujących się w zestawie broni.
Masa broni: 4,7 kg.
Masa broni załadowanej: 4,95 kg.
Pojemność magazynka: 10 nabojów.
Prędkość początkowa pocisku: 760 m/s (poddźwiękowy – 325m/s).
Energia początkowa pocisku: 3465 J.
Szybkostrzelność praktyczna: 10 strz./min.
Amunicja
Typ naboju: 7,62x51 mm.
Rodzaje stosowanych nabojów: z pociskiem wyborowym (Scenar) i poddźwiękowym.
Masa naboju: 27g.
Masa pocisku: 12 i 13 g.
Standardowe wyposażenie broni:
celownik optyczny, zestaw pierścieni do mocowania celownika optycznego, dwójnóg, mechaniczne przyrządy celownicze, tłumik dźwięku, pas nośny, pas strzelecki, zestaw do czyszczenia, zestaw narzędzi, futerał.
Producent: Sako, Finlandia

mati

Samochód terenowy HMMWV

W końcu lat 70. ub. wieku US Army sprecyzowała wstępne założenia taktyczno - techniczne dotyczące uniwersalnego pojazdu transportu taktycznego, mającego zastąpić eksploatowane w siłach zbrojnych Stanów Zjednoczonych lekkie samochody terenowe, m.in.: M151, M274 Mule , M880, M561 Gamma Goat, M718, M792. Wstępne założenia precyzowały liczbę nowych wozów na poziomie 50 tysięcy szt. dla US Army, US Air Force i US Marine Corps. Nowa "terenówka" miała być wielozadaniowym kołowym pojazdem wysokiej mobilności - High Mobility Multi Purpose Wheeled Vehicle - HMMWV).

Do walki o duże zamówienie stanęły w 1980 r. trzy koncerny: AM General z pojazdem XM966 wywodzącym się z wozu rozpoznawczego XR311 Dune Buggy firmy FMC Corporation, Teledyne Coptinental oferująca militarną wersję samochodu terenowego Cheetah i Chrysler Defence Division (pózniej General Dynamics Land Systems Division) z wozem XM988. Po wstępnej ocenie projektów US Army zamówiła po 11 prototypowych konstrukcji z każdej firmy w celu przeprowadzenia testów poligonowych. Po dwuletnich zmaganiach, m.in. na poligonach w Aberdeen, Camp Pendelton, Ford Hunter i Yuma, wybrano konstrukcję firmy AM General.

Protoplasta M966 czyli XR311 był w kręgu zainteresowań US Army, przeprowadzono (lata 1971-3) testy poligonowe, konstrukcja nie została jednak skierowana do produkcji seryjnej. W 1978 r. AM General wykupiła od FMC Corporation licencję na ten pojazd. Na jego bazie opracowano prototyp XM966 Combat Support Vehicle z nadwoziem opancerzonym płytami kevlarowymi, uzbrojony w ppk TOW. Prace nad tym pojazdem doprowadziły do powstania zmodernizowanego pojazdu XM998, zbudowanego wg założeń taktyczno-technicznych dla HMMWV. Pierwszy prototyp pojazdu był gotowy pod koniec 1979 r., pół roku później został skierowany na testy do Nevada Automotive Test Center, gdzie przejechał ponad 270000 km . Wykorzystując wyniki testów konstruktorzy opracowali 5 prototypów w różnych konfiguracjach nadwozia, a w rok później, w lipcu 1981 roku dostarczyła dalszych 6 pojazdów, aby zadośćuczynić wymaganiom US Army na prototypy. 22 marca 1983 r. AM General otrzymała 5-letni kontrakt wartości 1,2 miliarda dol. na wyprodukowanie 54 973 pojazdów HMMWV z możliwością dalszego rozszerzenia umowy o kolejne 50 tysięcy transporterów. Pierwszą transzę pojazdów wyprodukowano do 1990 r. W 1989 r. zamówiono kolejne wozy w zmodernizowanych odmianach -A1 (np. M998A1), produkowane w latach 1993-95 i -A2 (np. M1043A2) schodzące z taśm fabrycznych od 1995 r. W ciągu kilkunastu ostatnich lat powstało kilkadziesiąt odmian pojazdu, w różnej kompletacji wyposażenia uzbrojenia i ochrony biernej pojazdu. Cały czas trwa doskonalenie konstrukcji: np. wzmacniane konstrukcji nadwozia, odpowiedzią na zwiększone zagrożenie ze strony przenośnej broni przeciwpancernej i min jest montowanie opancerzenia nadwozia i części dennej wozu.

Na rynek cywilny produkowana była od 1992 r. odmiana H1 wyposażona w luksusowe wykończenie wnętrza, obecnie zastąpiona przez model H2 o zmniejszonych w stosunku do poprzednika wymiarach nadwozia.

Potocznymi, nieoficjalnymi nazwami pojazdu są: Hummer (taką oficjalną nazwę nadano również wersji sprzedawanej na rynku cywilnym) oraz humvee.

Odmiany HMMWV:

Początkowo pojazdy posiadały cztero- i pięcioznakowe oznaczenia (np. M998, M1026, M1034). Od 1993 r. wprowadzono do produkcji odmiany oznaczanie dodatkowe -A1, np. M1097A1. Pojazdy te posiadają wzmocniony układ napędowy, nowe fotele, zmodyfikowaną instalację elektryczną. Po dwu latach dokonano kolejnej modernizacji pojazdów do standardu A2. Zastosowano nowy, mocniejszy silnik i układ kierowniczy, oświetlenie pojazdu, elektroniczne elementy sterowania układu napędowego, nowy układ wentylacji i ogrzewania wnętrza, zwiększono przestrzeń ładunkową i ładowność, wzmocniono konstrukcję, itp. Wozy zmodernizowane mają oznaczenie np. M997A2, M1097A2. Obecnie trwają pracę nad odmianą A3.

Podstawową wersją HMMWV był początkowo M998, obecnie jest to model M1097A2, tzw. "bazowy". Pozostałe wersje posiadają to samo podwozie, układ napędowy i zawieszenie. Początkowo pojazdy posiadały cztero- i pięcioznakowe oznaczenia (np. M998, M1026, M1034). Od 1993 r. wprowadzono do produkcji odmiany oznaczanie dodatkowe -A1, np. M1097A1. Pojazdy te posiadają wzmocniony układ napędowy, ramę, nowe fotele, zmodyfikowaną instalację elektryczną. Po dwu latach dokonano kolejnej modernizacji pojazdów do standardu A2. Zastosowano mocniejszy silnik i układ kierowniczy, oświetlenie pojazdu, elektroniczne elementy sterowania układu napędowego, nowy układ wentylacji i ogrzewania wnętrza, większą przestrzeń ładunkową, itp. Wozy zmodernizowane mają oznaczenie np. M997A2, M1097A2, są zaliczane do tzw. "ciężkich" (" Heavy"). Na bazie M1097A2 skonstruowano także rodzinę " Expanded Capacity " o zwiększonej ładowności (M1113/1114/1116).

HMMWV w Wojsku Polskim

Pierwsze przymiarki do wprowadzenia na wyposażenie Wojska Polskiego pojazdów HMMWV rozpoczęto w 2002 r. Model M1097A2 był testowany w Wojskowym Instytucie Techniki Pancernej i Samochodowej w Sulejówku. 12 listopada 2003 r. przedstawiciele rządów RP i USA podpisali Letter of Acceptance - porozumienie w sprawie przekazania polskim Siłom Zbrojnym 217 pojazdów HMMWV, w ramach amerykańskiej zagranicznej pomocy wojskowej - Foreign Military Financing. W tej liczbie WP odebrało do końca 2005 r. za ok. 18 mln dol.:
96 szt. M1043A2 Armament Carrier Up-Armored - nośnik uzbrojenia. Polski kryptonim wozu Tumak-2.
60 szt. M1025A2 Armament Carrier Up-Armored - nośnik uzbrojenia . Polski kryptonim Tumak-3
31 szt. M1097A2 - transportowy. Polski kryptonim Tumak-4.
18 szt. M1045A2 - dla wyposażenia batalionowych drużyn z wyrzutniami ppk Spike-LR. Polski kryptonim pojazdu Tumak-5.
9 szt. M1097A2 - nośnik kontenerów specjalistycznych (łączności, dowodzenia). Polski kryptonim Tumak-6.
3 szt. M1035A2 Soft-Top Ambulance - wóz ewakuacji medycznej. Polski kryptonim Tumak-7.

Pierwsze wozy dostarczono w 2004 r. do 18. batalionu desantowo - szturmowego wchodzącego w skład 6. Brygady Desantowo - Szturmowej. Ponad 200 HMMWV stanowi większość sprzętu transportowego batalionu. Wszystkie pojazdy dostosowywane są do polskich przepisów drogowych, posiadają standaryzowane w WP wyposażenie łączności a 140 z nich wyposażanych jest w cyfrowy system łączności wewnętrznej Fonet. 120 szt. M1025A2 i M1043A2 posiada obrotnice z możliwością instalacji 7,62 mm UKM-2000P lub 12,7 mm WKM-B. Na pojazdach M1097A2 przewożone są 98 mm moździerze M-98 kompanii wsparcia batalionu, a pododdział przeciwpancerny dysponuje wozami M1045A2 do przewozu ppk Spike-LR.

Polskie MON planuje (planowało) wyposażyć w wozy HMMWV jeszcze co najmniej 3 bataliony piechoty (desantowo-szturmowe, piechoty górskiej). Kolejna transza, uzyskana w ramach amerykańskiej pomocy wojskowej, liczyć ma 233 pojazdy, w tym w najnowszych wersjach M1151 i 1152. Poza tym Polskie Kontyngenty Wojskowe w Iraku i Afganistanie używają HMMWV dostarczonych przez US Army.

Należy wspomnieć również o polskich prototypach pojazdów na bazie HMMWV. Są to: Lekki Mobilny Zestaw Bojowy Trynka, czyli M1025A2 z 12,7 mm WKM-B, prototyp wozu rozpoznania skażeń na bazie M1025A2, oraz pojazd rozpoznawczy SRPW-11 z głowicą optoelektroniczną Sabre oraz bogatym wyposażeniem rozpoznawczym i obserwacyjnym (na bazie M1025A2) .

Zdjęcia w przyszłości (gru zarzuć te swoje z hmmwv)

[link widoczny dla zalogowanych][link widoczny dla zalogowanych]

mati

Vis – pistolet samopowtarzalny wz. 1935. Pierwotna nazwa pistoletu – WiS: utworzona od pierwszych liter nazwisk konstruktorów: Piotra Wilniewczyca i Jana Skrzypińskiego. Zmieniona na żądanie Departamentu Uzbrojenia na Vis (łac. – siła).

Historia

Pierwszy prototyp powstał w 1930. Projekt zgłoszony do Urzędu Patentowego w Warszawie 15 stycznia 1931, patent nr 155567 przyznano 8 lutego 1932. Pistolet wzorowany był na Colcie M1911. W 1936 Fabryka Broni w Radomiu rozpoczęła produkcję seryjną. Równocześnie wprowadzono pistolet na uzbrojenie kadry zawodowej Wojska Polskiego.

Do wybuchu wojny wyprodukowano 49 400 sztuk pistoletów.

Po przejęciu fabryki przez Niemców w 1939 produkcję kontynuowano, stopniowo przenosząc ją do fabryki Steyr w Austrii. Niemcy wyprodukowali 312 tys. Vis-ów dla własnych potrzeb. Niemieckie Vis były wytwarzane w kilku wersjach, różniących się wykończeniem i szczegółami konstrukcyjnymi. Generalnie ich jakość była niższa od Vis-ów wyprodukowanych przed wojną. Wyprodukowane dla Wehrmachtu Visy nosiły oznaczenie Pistole 35(p).

Pistolet był także montowany w warunkach konspiracyjnych, z części wynoszonych z fabryki.

Od 1992 jest produkowany w Zakładach Metalowych Łucznik w Radomiu, głównie dla kolekcjonerów broni.

Pistolet ten uważany jest za jedną z najlepszych konstrukcji tego typu broni w dziejach.

Opis techniczny

Pistolet Vis działał na zasadzie krótkiego odrzutu lufy, zamek ryglowany przekoszenie lufy. Lufa jest związana z zamkiem za pomocą dwóch rygli na górnej powierzchni lufy współpracujących z wycięciami ryglowymi w zamku. U spodu lufy znajdował się występ współpracujący z szkieletem (zapewniał obrót lufy podczas ryglowania). Mechanizm spustowo-uderzeniowy kurkowy bez samonapinania (SA). Kurek można zwolnić bez strzału za pomocą skrzydełka na zamku. Vis posiada samoczynny bezpiecznik chwytowy na grzbiecie rękojeści, uruchamiający się po zniesieniu nacisku dłoni. Po wystrzeleniu ostatniego naboju z magazynka zamek zatrzymuje się w tylnym położeniu na zaczepie zamka. Stałe przyrządy celownicze składające się z muszki i szczerbinki. Magazynek 8 nabojowy, jednorzędowy.

mati

Karabinek wz. 2005 Jantar-M (PROTOTYP)

mati

GA-40 (GA, GA-2000) - polski, prototypowy, zasilany taśmowo granatnik automatyczny.

Historia

W latach sześćdziesiątych w Zakładach Techniki Specjalnej Instytutu Mechaniki Precyzyjnej opracowano kilka wzorów granatników podwieszanych. Jeden z nich został przyjęty do uzbrojenia jako granatnik wz.74. Jeszcze w trakcie prac nad granatnikiem podwieszanym postanowiono opracować także granatnik automatyczny. W 1968 roku gotowy był projekt zasilanego taśmowo granatnika automatycznego "Tytan", jednak prace nad nim przerwano uznając że nie ma potrzeby opracowywać polskiej konstrukcji, a w razie potrzeby do uzbrojenia zostanie przyjęty sowiecki granatnik automatyczny AGS-17.

Ostatecznie do zakupu AGS-17 nie doszło i Wojsko Polskie nigdy nie przyjęło do uzbrojenia żadnego typu granatnika automatycznego. Brak tego rodzaju uzbrojenia stawał się z czasem coraz bardziej dotkliwy. Dlatego na początku XXI wieku w ramach projektu współfinansowanego przez Komitet Badań Naukowych, ZM Tarnów i ZM Dezamet w Instytucie Mechaniki Precyzyjnej został zaprojektowany granatnik GA-40 (inne nazwy to GA i GA-2000).

Pierwsze prototypy GA-40 były gotowe w 2001 roku. Planowano rozpoczęcie produkcji w pierwszej połowie 2002 r. i dostarczenie do 2006 roku ok. 200 granatników GA-40. Pomimo tych planów do uruchomienia produkcji nie doszło.

W 2005 roku granatnik nadal był konstrukcją prototypową. Według planów ma stanowić uzbrojenie pododdziałów wsparcia piechoty (na podstawie trójnożnej), a także być uzbrojeniem KTO Rosomak i polskich HMMWV (zamiennie z wkm NSW-B i ukm UKM-2000).

W czasie XIII Międzynarodowego Salonu Przemysłu Obronnego w sierpniu 2005 r. zaprezentowano nową wersję granatnika GA-40. W odróżnieniu od wcześniej pokazywanych prototypów muszka znajdowała się nie na pokrywie komory zamkowej, ale na składanej podstawie na lufie. Dodatkowo dodano urządzenie wylotowe pełniące rolę tłumika płomieni. Egzemplarz granatnika prezentowany na MSPO 2005 posiadał także celownik optoelektroniczny umieszczony na wysokiej podstawie zamocowanej do tylnej części komory zamkowej.

Opis techniczny

Granatnik automatyczny GA-40 jest zespołową bronią samoczynną. Zasada działania oparta o odrzut zamka półswobodnego. Zasilanie taśmowe. Lufa zakończona szczelinowym tłumikiem płomienia. Przyrządy celownicze składają się z muszki (na składanej podstawie) i nastawnego celownika krzywiznowego. W tylnej części komory zamkowej można zamocować podstawę celownika optoelektronicznego.

mati

40-mm granatnik automatyczny Pallad M (GA-1000)

[link widoczny dla zalogowanych]

mati

[link widoczny dla zalogowanych]

Bardzo ciekawa strona autorstwa Remova o nowoczesnych systemach uzbrojenia w WP i nie tylko

mati

OC 14 Groza

Historia

Karabin OC-14 Groza powstał jako broń modułowa która może być łatwo dostosowywana do bieżącej sytuacji. W skład systemu wchodzi karabinek automatyczny, granatnik podlufowy, osłona lufy z chwytem przednim, celownik optyczny i tłumik dźwięku. Zespoły te pozwalają uzyskać broń w czterech konfiguracjach:
OC-14-4A - karabin-granatnik.
OC-14-4A-01 - karabinek automatyczny z chwytem przednim.
OC-14-4A-02 - karabinek automatyczny bez chwytu przedniego.
OC-14-4A-03 - wytłumiony karabinek automatyczny z celownikiem optycznym.

Przy konstruowaniu OC-14 starano się w maksymalny sposób wykorzysta podzespoły już produkowanego subkarabinka AKS-74U. Zmniejszyło to nakłady na rozwój i produkcję tej broni, ale spowodowało także że Groza jest dostosowana do użycia tylko przez strzelców praworęcznych. Zespołem konstrukcyjnym kierowali W. Telesza i J.W. Lebiediew.

Początkowo planowano produkcję wersji kalibru 5,45 x 39 mm, 5,56 x 45 mm, 7,62 x 39 mm i nabój 9 x 39 mm. Pierwsze trzy miały by bronią przeznaczoną dla wojsk liniowych, czwarta strzelająca ciężkim nabojem 9 mm byłą przeznaczona dla oddziałów specjalnych. Ostatecznie tylko ta ostatnia wersja jest produkowana seryjnie i znalazła się na uzbrojeniu oddziałów podporządkowanych MWD.

Według planów podstawową konfiguracja miała być OC-14-4A. Opracowano dla niej specjalną wersję granatnika GP-25. Granatnik jest montowany w miejsce zdemontowanej komory spustowej karabinu. Mechanizm spustowy jest w przypadku tej konfiguracji wspólny dla karabinu i granatnika (wyboru broni dokonuje się skrzydełkowym przełącznikiem). Rozwiązanie to okazało się słabym punktem broni. W warunkach bojowych istniało ryzyko przypadkowego oddania strzału z granatnika zamiast z karabinu. Dlatego bardziej popularna stała się konfiguracja OC-14-4A-03.

Opis konstrukcji

OC-14 Groza jest indywidualną bronią samoczynno-samopowtarzalną zbudowana w układzie bullpup. Zasada działania oparta o wykorzystanie energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór lufy. Ryglowanie przez obrót zamka w lewo (dwa rygle). Wyciąg sprężynujący w zamku, wyrzutnikiem jest występ komory zamkowej. Mechanizm spustowy umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym i seriami. Przełącznik rodzaju ognia połączony z bezpiecznikiem ma postać dźwigni na prawym boku komory zamkowej. Zasilanie z dwurzędowych magazynków łukowych o pojemności 30 naboi (7,62 mm) lub 20 naboi (9 mm). Otwarte przyrządy celownicze składają się z muszki i celownika bębnowego o nastawach od 50, 100, 150 i 400 m (w obrotowej płytce celowniczej umieszczono szczerbinę i przeziernik). Podczas strzelania granatami używany jest mechaniczny celownik ramkowy.

Wikipedia

mati

MP7 - (PDW2000) niemiecki pistolet maszynowy kalibru 4,6 x 30 mm. Produkowany przez firmę Heckler und Koch Gmbh z Oberndorfu.

Historia konstrukcji

W 1999 firma Heckler und Koch zaprezentowała swoją propozycję broni klasy PDW. Nowa konstrukcja miała się stać bezpośrednią konkurencją dla belgijskiego FN P90. Ponieważ konstruktorzy HK opracowywali swoją broń w kilka lat po belgijskich, mogli wykorzystać doświadczenia konkurencji. Jako że futurystyczne kształty P90 często zniechęcały potencjalnych nabywców, broń zbudowano w klasycznym układzie z gniazdem magazynka w chwycie, ze składanym chwytem przednim. Zastosowano też słabszy nabój (znano wymagania dotyczące penetracji osłon osobistych ustalone w czasie programu CRISAT). W roku 2000 przedstawiono nową wersję prototypową, a w 2001 ponownie przekonstruowana broń trafiła jako MP7 w ręce komandosów Komando Spezialkräfte (niemiecki odpowiednik polskiej jednostki GROM). Pojawiła się także nowa wersja amunicji 4,6 x 30 mm, wyposażona w cięższy pocisk. W 2004 roku zaprezentowano nową, ponownie zmodernizowaną wersję MP7A1. Obecnie pistolet maszynowy jest produkowany i wypiera w uzbrojeniu Bundeswehry pistolety maszynowe MP5. W 2004 roku pojawiły się także pistolety MP7A1 wyposażone w bezpiecznik spustowy. Zaprezentowano także pistolet UCP zasilany taką samą amunicją jak MP7 (odpowiednik belgijskiego FiveseveN).

W 2004 1800 pistoletów maszynowych MP7 zmówiło brytyjskie Ministerstwo Obrony. Staną się one uzbrojeniem dla funkcjonariuszy policji Ministerstwa Obrony ochraniających bazy wojskowe. Jednocześnie zapowiedziano że do końca pierwszej dekady XXI wieku zostanie zakupione łącznie 15 000 egz. tych pistoletów maszynowych.

Wersje

PDW2000 (wczesny) - pistolet maszynowy przeznaczony do przenoszenia w kaburze (brak mocowań pasa nośnego). Brak zaczepu zamka. Mechaniczne przyrządy celownicze umieszczone bezpośrednio na pokrywie komory zamkowej. W tylnej części pokrywy komory zamkowej krótka szyna Picatinny (najczęściej mocowany był na niej celownik kolimatorowy Fire-Point). W przedniej części komory zamkowej jeden rząd otworów wentylacyjnych. Lufa zakończona demontowalnym szczelinowym tłumikiem płomieni

PDW2000 (późny) - pistolet maszynowy wyposażono w ręczny dosyłacz zamka (pełniący funkcję zaczepu zamka). Dźwignia zaczepu po lewej stronie broni. Ponieważ uniemożliwiała ona przenoszenie broni w kaburze, został on wyposażony w umieszczone po lewej stronie mocowania pasa nośnego. Szyna Picatinny taka sama jak we wczesnych wersjach, ale celownik kolimatorowy Z-Point (opracowany specjalnie dla HK przez firmę Zeiss Optronik Wetzlar GmbH).

MP7 - pierwsza wersja produkowana seryjnie. Została pozbawiona ręcznego dosyłacza zamka. Wyposażona w klasyczny zaczep zamka. Dźwignia zwalniania zamka umieszczona obustronnie nad spustem. Powiększona dźwignia bezpiecznika-przełącznika rodzaju ognia i rękojeść napinania. Nowa pokrywa komory zamkowej nie jest odłączana przy częściowym rozkładaniu i wyposażona jest w długą szynę Picatinny. Mocowania pasa nośnego przeniesiono na prawą stronę broni. Powiększono i pogrubiono stopkę kolby. Mechaniczne przyrządy celownicze umocowane na szynie. Złożone składają się z muszki trapezowej i szczerbiny, po rozłożeniu z muszki słupkowej i przeziernika. Zasadniczym celownikiem jest kolimatorowy Z-Point. Tłumik płomieni jest mocowany standardowo.

MP7A1 - najnowsza wersja seryjna. Dodano umieszczone po obu stronach komory zamkowej mocowania, na których można umieścić krótkie szyny Picatinny. Na potrzeby Bundeswehry produkowana w dwóch odmianach:

MP7A1 IdZ (Infanterst der Zukunft) - wersja przeznaczona dla żołnierzy funkcyjnych jako broń służąca do samoobrony. Posiada umieszczone na górnej szynie Picatinny uproszczone mechaniczne przyrządy celownicze (muszka trapezowa i szczerbinka) i celownik kolimatorowy Z-Point. Magazynki 20 nabojowe.

MP7A1 KSK (Komando Spezialkräfte) - wersja dla oddziałów specjalnych. Mechaniczne przyrządy celownicze jak w wersji MP7. Zasadniczym celownikiem jest holograficzny EOTech 551. Kolba składana posiada możliwość ustawiania w położeniach pośrednich pomiędzy złożoną a całkowicie rozłożoną. Po obu stronach stopki kolby dodatkowe mocowania pasa nośnego. Magazynki 20- i 40-nabojowe. Część pistoletów maszynowych MP 7A1 KSK jest wyposażona w tłumiki dźwięku "Rotex" firmy Brügger+Thomet.

Opis konstrukcji

Pistolet maszynowy MP7 jest indywidualną bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o wykorzystanie energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór lufy. Tłok gazowy o krótkim ruchu przekazuje energię przez popychacz na suwadło. Ryglowanie przez obrót zamka. Po wystrzeleniu ostatniego naboju zamek zatrzymuje się w tylnym położeniu na zaczepie. Dźwignia zwalniania zaczepu po obu stronach broni nad spustem. Mechanizm spustowy kurkowy umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym i seriami. Dźwignia przełącznika rodzaju ognia (pełniąca także funkcję dźwigni bezpiecznika) po obu stronach broni. Zasilanie z dwurzędowych magazynków łukowych o pojemności 20 lub 40 naboi. Przyrządy celownicze mocowane na szynie Picatinny. Kolba składana wysuwana.

AEG Produkcji Tokio Marui

mati

"Kamizelka dyspozycyjna" firmy moratex

Źródło Grom.mil.pl

Kamizelka używana przez Grom pod koniec XXw i na początku XXI. Nie jest już używana w działaniach bojowych.

mati

Škorpion EVO III jest bronią samoczynno-samopowtarzalną działająca na zasadzie odrzutu zamka swobodnego. Strzela z zamka zamkniętego. Komora zamkowa EVO III wykonana jest z polimerów. Mechanizm uderzeniowy kurkowy, przełącznik rodzaju ognia-bezpiecznik skrzydełkowy, obustronny. Mechanizm spustowy umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym, seriami trójstrzałowymi i ogniem ciągłym. Zasilanie z dwurzędowych magazynków z dwupozycyjnym wyprowadzeniem o pojemności 20 lub 30 nab. Magazynki wykonane są z polimeru. Gniazdo magazynka u spodu komory zamkowej, przed chwytem pistoletowym. Kolba składana na bok broni, polimerowa. Lufa zakończona szczelinowym tłumikiem płomienia. EVO III wyposażony jest w cztery szyny zgodne ze standardem MIL-STD-1913. Na grzbietowej szynie standardowo mocowane są mechaniczne przyrządy celownicze składające się z muszki w osłonie i celownika przeziernikowego.

Producent: Česká Zbrojowka Uherský Brod (CZUB)
Rodzaj: pistolet maszynowy

Dane techniczne
Kaliber:9 mm
Nabój: 9 mm Parabellum
Magazynek: łukowy, 20 lub 30 nab.

Wymiary
Długość: 400/650 mm
Długość lufy: 196 mm
Masa broni: 2,1 kg (bez magazynka)
Szybkostrzelność teoretyczna: 1100 strz./min